Το νέο βιβλίο των εκδόσεων Κλέος φέρει τον
τίτλο Παραδοσιοκρατικός Σοσιαλισμός και αποτελεί μια συλλογή πολιτικών κειμένων
του Τζων Ράσκιν (1819 -1990) από τα έργα Στεφάνι από αγριελιά, Οι δυο δρόμοι, Ο χρόνος και η παλίρροια, Βέλη κυνηγιού, Fors Clavigera. Η συλλογή κειμένων, σε μετάφραση των
Εύας Παναγιωτοπούλου και Αχιλλέα και σε επιμέλεια του Σταμάτη Μαμούτου,
αποτελεί μια σύνοψη της πολιτικής και οικονομικής σκέψης του Τζων Ράσκιν. Αν
λάβουμε υπόψη ότι ελάχιστα έργα του Ράσκιν κυκλοφορούν μεταφρασμένα στην
ελληνική γλώσσα, το νέο βιβλίο των εκδόσεων Κλέος αποτελεί μια απόπειρα
εισαγωγής στο σύνολο της πολιτικής και οικονομικής σκέψης του ρομαντικού
διανοητή, καθώς περιλαμβάνει κείμενα από επιμέρους έργα του.
Μπορείτε να προμηθευτείτε το βιβλίο
Παραδοσιοκρατικός Σοσιαλισμός του Τζων Ράσκιν από τα παρακάτω βιβλιοπωλεία.
Αθήνα
Πολιτεία (Ασκληπιού1-3)
Πρωτοπορία (Γραβιάς 3)
Θεσσαλονίκη
Πρωτοπορία (Λεωφ. Νίκης 3)
Πάτρα
Πρωτοπορία (Γεροκωστοπούλου 31)
Ο Τζων Ράσκιν (1819-1900) υπήρξε
υποδειγματικός μάρτυρας της εποχής του και προσπάθησε να ισορροπήσει ανάμεσα
στην αισθητική και την κοινωνική διαμαρτυρία. Για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν
ένας μοναχικός ρομαντικός που ασκούσε δριμεία κριτική στον φιλελεύθερο
καπιταλισμό από την αντιδιαφωτιστική σκοπιά. Στην σκέψη του Ράσκιν ο άσχημος
κόσμος του φιλελεύθερου καπιταλισμού δεν επιτρέπει την δημιουργία αληθινής
τέχνης. Συνεπώς, η ανάγκη για καλλιτεχνική δημιουργία πρέπει να προκαλέσει την
εξέγερση εναντίον του καπιταλισμού και το αίτημα για μια νέα εποχή.
Μέσω μιας επιλεκτικής χρήσης σημείων του
προνεωτερικού παρελθόντος, ο Ράσκιν εστίασε στην παράδοση για να δείξει ότι
εκεί μπορούσε να βρεθεί το νόημα της ανθρώπινης ζωής. Το νόημα της ζωής που
διασαλεύτηκε σε ορθολογιστικές περιόδους της ιστορίας και αντιστράφηκε
ολοσχερώς με την επικράτηση των ιδεών του Διαφωτισμού στην νεωτερικότητα.
Ο Ράσκιν συντηρούσε συνειδητά την επαφή της
πολιτικής του σκέψης τόσο με τον συντηρητισμό όσο και με τον σοσιαλισμό. Στην συλλογή κειμένων που φέρει τον τίτλο Fors Clavigera
αυτοπροσδιορίστηκε τόσο ως ακραίος συντηρητικός όσο και ως ακραίος
κομμουνιστής. Διευκρινίζοντας, όμως, ότι ήταν συντηρητικός όχι όπως οι Τόρηδες,
αλλά όπως ο Όμηρος και ο Ουόλτερ Σκοτ και, ταυτόχρονα, κομμουνιστής όχι όπως οι
νεότεροι σοσιαλιστές, αλλά όπως ο Οράτιος και ο Τόμας Μορ.
Σε αντίθεση με τον συντηρητικό σοσιαλισμό της ταξικής συνεργασίας εντός ενός πατερναλιστικού εθνικού κράτους, που οραματίστηκε ο Ράσκιν, το μοντέλο του φιλελεύθερου καπιταλισμού υποτάσσει τις κοινωνίες στην αχαλίνωτη οικονομία της ελεύθερης αγοράς και καθιστά το χρήμα κινητήρια δύναμη της ζωής. Πρόκειται για μια επιλογή που ανοίγει την θύρα στην εισβολή των πλέον ανίερων δυνάμεων της ανηθικότητας στην ιστορία. Η επιθυμία συσσώρευσης χρήματος και το βαθύτερο περιεχόμενο του οικονομικού φιλελευθερισμού, σύμφωνα με τον Ράσκιν, νομιμοποιούν την κλοπή του κόπου των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων από την τάξη των καπιταλιστών.